Nowoczesne pojazdy to złożone połączenie systemów mechanicznych i elektronicznych. Każdy proces mechaniczny jest kontrolowany za pomocą elektroniki. Wykrywanie i naprawa usterek może być czasochłonne. Aby ułatwić diagnozę w warsztacie, producenci samochodów opracowali inteligentne oprogramowanie i sprzęt, które same potrafią przeprowadzić podstawową diagnozę w pojeździe. Na podstawie tych informacji oprogramowanie jest w stanie poinformować kierowcę o stanie pojazdu.
W praktyce często odbywa się to za pomocą sygnału na desce rozdzielczej. Na podstawie tego sygnału kierowca odwiedza warsztat. W warsztacie, korzystając z odpowiednich kroków diagnostycznych lub sprzętu testowego, można odczytać pojazd i ewentualnie usunąć usterkę. Ponieważ rząd zobowiązał producentów samochodów do uczynienia swoich pojazdów bezpieczniejszymi i bardziej ekologicznymi, wprowadzono również przepisy dotyczące autodiagnostyki w pojeździe. OBD (On Board Diagnostics) jest częścią tych przepisów. Autodiagnostyka i możliwości, jakie ma warsztat z testerem diagnostycznym, wykraczają jednak znacznie poza przepisy ustanowione przez rząd.
Historia OBD
Z powodu gęstej populacji i niskich kosztów paliwa stan Kalifornia w USA w latach 70. borykał się z poważnym problemem smogu. Było to powodem wprowadzenia najsurowszych na świecie przepisów dotyczących emisji spalin i zużycia paliwa. Jako pierwsi zostali zaangażowani producenci samochodów, którzy podjęli ogromne wysiłki, aby jak najszybciej spełnić te wymagania.
OBD I
OBD I zostało wprowadzone w 1988 roku w USA. Komponenty elektryczne wpływające na skład spalin są monitorowane przez ECU. W przypadku usterki istotnej dla OBD I zostanie wyświetlony sygnał optyczny. Za pomocą kodu migającego można bez użycia sprzętu testowego odczytać odpowiednią usterkę.
OBD II
OBD II zostało wprowadzone w 1996 roku w USA. Różnica w stosunku do OBD I polega na tym, że monitorowane są nie tylko komponenty, ale także wszystkie systemy i procesy wpływające na emisję spalin. Do tego należy również układ regulacji paliwa. Prawidłowe działanie OBD II musi być gwarantowane przez 5 lat lub 160 000 km. W USA jest to kontrolowane losowo przez organy kontrolne. Dane te można następnie odczytać za pomocą uniwersalnego testera. Jeśli stwierdzona zostanie niezgodność z wymogami prawnymi, producent samochodu jest zobowiązany do usunięcia usterki dla całej serii modeli.